Rozdział 2

 

"A kiedy ona cię kochać przes­ta­nie, zo­baczysz noc w środ­ku dnia, czar­ne niebo za­miast gwiazd, zo­baczysz wszys­tko to sa­mo, co ja.."

Spała. Miejsce bardzo spokojne, otoczone mnóstwem drzew, jako mała dziewczyna zawsze przyjeżdżała do brata i biegała wśród nich. Później, gdy sama przez jakiś czas trenowała siatkówkę to miejsce było jej oazą spokoju, uwielbiała tu przyjeżdżać, a teraz? Pierwszy raz jechała z tak mocno bijącym sercem, bo przecież pierwszy raz od jakiś 6 lat spędzi tak dużo czasu z Bartkiem, wcześniej widzieli się przez 5 minut i uciekała, nie mogąc dłużej przebywać w jego towarzystwie. Minęło już wystarczająco dużo czasu i postanowiła zapomnieć o przeszłości. Rozpamiętywanie tego, tylko blokuje ją przed rozpoczęciem nowej drogi w życiu. Były momenty gdzie tak bardzo Go obwiniała o swoje niepowodzenia miłosne, ale czy Bartek był czemuś winny? Była tylko gówniarą która zakochała się w przyjacielu brata i musiała wyjechać żeby zapomnieć.
Westchnęła cicho i popatrzyła przez szybę. Jechała z bratem i Mariuszem, Igła miał już być na miejscu razem z całą kadrą. Podjechali pod ośrodek, Milena poprawiła bluzkę i wysiadła z auta.
-No malutka to teraz przed nami ostre treningi - brat objął ją ramieniem i puścił oczko
-Jak to przed nami? - Popatrzyła na niego uważnie akcentując ostatnie słowo- to wy mieliście trenować, a nie ja.
-Oj Winiar, nic jej nie powiedziałeś? - z budynku wyszedł Igła - Ćwiczymy razem Milenka - podszedł do dziewczyny i mocno przytulił.
-Krzysiuuu, dobrze Cię widzieć - zaśmiała się - Jupiii.. ćwiczymy razem - popatrzyła z wyrzutem na Michała i Mariusza - ani jeden mi nic nie powiedział.
-Milusia nie fochaj. Zaraz zaprowadzę Cię do pokoju, a wieczorem przyjdę i Ci podokuczam jak dawniej - zaśmiał się Michał całując dziewczynę w policzek.
- Oki ale teraz może coś zjemy, bo strasznie zgłodniałem - odezwał się milczący do tej pory Szampon - Nie śmiejcie się bo to nie jest śmieszne, Michał nie chciał się zatrzymać na żadnej stacji po drodze.
- Szampon ma rację, chodźcie zjeść, na stołówce już wszyscy czekają na was - Igła poprowadził wszystkich do środka.
Gdy weszli do środka, wszystkie pary oczu zwróciły się ku nim..
- Oooo - krzyknął Wrona - Winiary przyjechały
- Winiary, dobre pomysły lepszy smak - zanucił Kłos
- KAROL! - powiedzieli równo Michał i Milena.
- No Halo, a ja? Tez tu jestem - pomachał Mariusz
- Szampon dla Ciebie mamy bardzo indywidualne przywitanie - poruszał brwiami Igła.
- Ale tak poważnie, to o ile was chłopcy miło widzieć, o tyle Ciebie Milenka, baaardzo miło widzieć, Cześć malutka - zaśmiał się Kubiak przytulając dziewczynę.
- Cześć kapitanie, ja zawsze wiedziałam że kapitanami w naszej kadrze są najzdolniejsi i najmądrzejsi gracze - zaśmiała się, puszczając oczko bratu i Kubiakowi.
- Milenka. Jak miło Cię widzieć.
- Zati.. Mi Ciebie też - przytuliła chłopaka.
Po chwili zauważyła że na stołówce brakuje dwóch zawodników, Nowakowskiego i Kurka.
- A gdzie to świeżo upieczony żonkoś? Chciałam mu złożyć gratulacje.
- A szwenda się gdzieś z Bartkiem, zaraz przyjdą pewnie - wzruszył ramionami Zatorski.
- Milenka, to chodźmy zanieść bagaże do pokoi, później przyjdziemy coś zjeść. - powiedział Michał i zabrał bagaż siostry. - Maniek idziesz czy nie?
- Idźcie ja sobie w tym czasie coś zjem.
- Ok jak chcesz - zaśmiał się Winiar - łóżko pod oknem moje. - Te słowa podziałały na Mariusza natychmiastowo.
- O nie.. Nie zrobisz mi tego - powiedział poważnie Szampon i zaczął zbliżać się do bruneta
- No to się przekonaj - Winiar odwrócił się i pobiegł w stronę schodów rzucając walizki na ziemię.
- Wracaj tu, słyszysz? Wracaj bo nie ręczę za siebie, Michał przecież wiesz że wole łóżko pod oknem...  - Zniknął za drzwiami tak szybko, że blondynka nawet nie miała czasu zareagować.
- Jak dzieci - westchnęła - a bagaż mi zostawili.. - burknęła i już chciała go podnosić gdy zobaczyła męską dłoń wznoszącą jej bagaż do góry.
- Chyba przyda Ci się pomoc - usłyszała głos za sobą, odwróciła się i przez chwilę wpatrywała się w osobę stojącą przed nią - Cześć Milena.
- Cześć Bartek - uśmiechnęła się nadal mu się przypatrując. Po chwili jednak zdała sobie sprawę jak to wygląda i szybko otrząsnęła się - tak przyda mi się pomoc - zaśmiała się. - Mój brat i Szampon to czasami gorzej jak ich synowie się zachowują. Tutaj wszyscy tak mają?
- Tak, przeważnie wszyscy - uśmiechnął się.
- A gdzie masz Piotrka? - zapytała gdy już zmierzali w stroną wind.
- Powinien gdzieś tu być, rozmawiał przez telefon.. z żoną - uśmiechnął się.
- Mhmm.. rozumiem, to nie ma co mu przeszkadzać. - Przyjrzała mu się na tyle dobrze na ile okoliczności pozwalały, wyglądał bardzo dobrze, krótkie włosy, piękne oczy, dodatkowo przez ten czas rysy mu się zaostrzyły przez co wyprzystojniał, pomagał w tym 2 dniowy zarost. Gdy stanęli pod drzwiami pokoju dziewczyny grzecznie podziękowała chłopakowi i szybko weszła do środka. Oparła się o zamknięte drzwi i głośno odetchnęła. Myślała że będzie gorzej, natomiast sama była zdziwiona z jaką lekkością przyszła jej rozmowa z Bartkiem. To oznaczało, że 6 lat to wystarczająco dużo by o wszystkim zapomnieć.
Usiadła na łóżku i rozejrzała się dookoła, wnętrze było bardzo ładne, jasne, takie jak lubiła. Usłyszała pukanie do drzwi.
- Siostra jesteś? - zza drzwi wyjrzała głowa Michała.
- Jestem, jestem. Uspokoiliście się już z Szamponem?
- Tak, poszedł w końcu coś zjeść jak już zajął swoje miejsc pod oknem - uśmiechnął się. - Co taka zamyślona siedzisz?
- A tak jakoś, nie ma o czym mówić.
- Malutka - szturchnął ją - na pewno?
- Tak braciszku. - popatrzył na nią uważnie, po czym skapitulował, wiedział, że jeśli będzie chciała powiedzieć to sama powie.
- Chodźmy na dół do chłopaków, posiedzimy, pośmiejemy się i przejdzie Ci ta zamuła.
Gdy wyszli na korytarz zobaczyli idącego Mariusza.
- Pojadłeś?
- Tak, w końcu - zaśmiał się.
Gdy zeszli, zobaczyli wszystkich w ogrodzie za ośrodkiem.
- Ooo no w końcu idzie święta trójca - zaśmiał się Igła.
- Cześć Milenka - dziewczyna zobaczyła machającego do niej Piotrka - miło Cię widzieć.
- Mi Ciebie też... Żonkosiu - zaśmiała się dziewczyna a wraz za nią reszta. Chłopak przytulił delikatnie blondynkę i przywitał się uściskiem dłoni z chłopakami.

"Po długich ty­god­niach poz­bierałeś się, ale wiesz, że na­dej­dzie ta­ki dzień, kiedy zno­wu ją zo­baczysz i w se­kun­dzie roz­sy­piesz się na kawałki..." 

Siedział w ogrodzie łapiąc promienie słońca i przysłuchując się jakże ciekawych rozmów prowadzonych przez resztę kadry. Po chwili zobaczył, że zbliżają się: Michał, Mariusz i Milena. 

Przyglądał się dziewczynie przez chwilę, miał wrażenie że przez ten czas jeszcze bardziej wyładniała i nabrała bardziej kobiecych kształtów. Delikatnie pokręcił głową i odrzucił niepotrzebne myśli na bok. Teraz musiał się skupić na meczu i na Natalii, która za parę dni na do niego przyjechać.

- Milka, mówiliśmy Ci że masz śliczny kolor oczu? - usłyszał głos Zatorskiego

- Tak, jakieś paredziesiąt razy - zaśmiała się, a wiatr poruszył jej lokami - Ale mój brat ma prawie takie same. Jemu możecie to częściej mówić - wskazała na stojącego obok Michała.

- No weź - zaśmiał się Szampon - przecież nie będziemy mówić Winiarowi, że ma śliczne oczy - pokręcił głową z dziwną miną. Cala grupa wybuchnęła śmiechem.

Po chwili do Bartka przysiadł się Piotrek.

- Co jest? Cóż tak nic nie mówisz? - zapytał przyjaciela.

- Zmęczony jestem - zaśmiał się klepiąc przyjaciela w plecy. - Kto ma ochotę na coś zimnego? Idę do kuchni po wodę.

- Ja poproszę - usłyszał głos blondynki. Zerknął w jej kierunku i pokiwał delikatnie głową

- Ja też - zawołał Nowakowski

- Siurak.. - zawołał Kłos - mi też przynieś z 2 kostkami lodu i sokiem malinowym

- I co.. może frytki do tego? - zaśmiał się delikatnie.

- Nie dziękuję. Doceniam że się troszczysz, ale nie jestem głodny. - Słysząc to blondynka wybuchnęła śmiechem

- Coś komuś jeszcze? -  zapytała dziewczyna. Bartek popatrzył na nią ze zdziwieniem - pomogę Ci to przynieść - odpowiedziała widząc jego wzrok....

Gdy weszli do kuchni, nikogo nie było. Chłopak ruszył w kierunku chłodni gdzie znajdują się butelki z wodą.

- Znalazłem, ale nie wiem gdzie jest sok dla Karola - wzruszył ramionami.

- Ja znalazłam  - krzyknęła blondynka, odwrócili się do siebie w tym samym momencie, tak szybko i niefortunnie, że niestety cały sok wylądował na białej koszulce siatkarza..
- Ojej przepraszam Cię - zakryła dłonią usta - chodźmy do mnie do pokoju, mam płyn, zapiorę Ci tą koszulkę żeby nie nie było plamy.
- Nie musisz, nic się  nie stało przecież.
- Bartek bo będę miała wyrzuty sumienia - wytłumaczyła dziewczyna i pociągnęła go w stronę schodów.

Weszli do pokoju dziewczyny, gdy chłopak zdjął koszulkę, blondynka chwilę przyglądała się jego umięśnionej klatce piersiowej, był bardzo dobrze zbudowany, speszyła się i biorąc rzecz do ręki weszła do łazienki.
- Milena na prawdę nie musisz się przejmować
- Bartek to żaden problem - odkrzyknęła i zostawiając zamoczoną koszulkę weszła do pokoju. Popatrzyli na siebie w milczeniu
- Dlaczego wcześniej nie mogliśmy tak normalnie porozmawiać? - zapytał Kurek.
- Nie wiem, ja... ja.. nie potrafiłam - wyjąkała dziewczyna. W tej samej chwili jej drzwi otworzyły się z impetem i wpadł Michał z Mariuszem i Piotrkiem.
- Milka... Oo szukam Mileny, a widzę Kurka.. bez koszulki - powiedział z przekąsem Winiarski
- Yyy bo.. wylałam przez przypadek sok na Bartka i prałam jego koszulkę - wytłumaczyła blondynka z ogromnymi rumieńcami. Piotrek i Mariusz mieli bardzo zdziwione miny a Michał uważnie przypatrywał się Bartkowi.
- Dobrze to ja już pójdę, jak koszulka się wysuszy to po nią przyjdę - uśmiechnął się siatkarz i wyminął chłopaków uciekając z pokoju.
- Bartek zaczekaj chwilkę - zawołał za nim Michał.
- O nie.. -  usłyszał jeszcze tylko jęk Mileny....

***

Kochane jest kolejny mam nadzieję że wam się podoba :D Czekam na wasze komentarze, każda opinia i sugestia są dla mnie bardzo ważne :)

Trzymajcie się cieplutko :**